DE STRIJD OM SURINAME

DE DOOS VAN PANDORA

Pandora is de eerste vrouw in de Griekse mythologie. Zij wordt tijdens een felle oorlog tussen de goden door de oppergod Zeus geschapen om de mens te straffen voor het samenspannen met de titanen. Zeus geeft Hephaistos, de god van de smeedkunst, opdracht een mooi maar gevaarlijk en nieuwsgierig nieuw schepsel te maken: de vrouw. Zeus stuurt deze vrouw, genaamd Pandora, met een doos naar de mens en drukte haar op het hart nóóit in de doos te kijken, hoewel hij weet dat zij haar nieuwsgierigheid nooit zal weten te bedwingen. Alle goden hebben onheilspellende gaven in de doos verborgen.

Op aarde wordt Pandora al snel opgenomen door de mannen die onder de indruk zijn van haar schoonheid. De nieuwsgierige Pandora kan zich op een dag inderdaad niet meer inhouden en besluit de bijzondere doos te openen. Uit de doos vliegen alle rampen die de mensheid sinds die tijd teisteren, zoals hongersnood, ziekte, aardbevingen en oorlog. Het onheil verspreidt zich bliksemsnel onder de mensen, die tot die tijd vrij van problemen en ziekten hadden geleefd.

Geschrokken sluit Pandora de doos weer, maar alleen “de hoop” zit nog in de doos als deze weer gesloten wordt. Het is de enige goede gave die in de doos verborgen was. Volgens een andere lezing moet ook de hoop beschouwd worden als een giftig geschenk.

Er zijn vermoedelijk meerdere dozen voor Pandora gemaakt die in diverse landen verborgen liggen. In een aantal landen zijn de dozen reeds geopend met alle gevolgen van dien.

Afghanistan:

Het deel van de wereld dat nu bekend staat onder de naam Afghanistan heeft een geschiedenis van stammen die allen geleid werden door strijdlustige gangsters. Zij boden bescherming aan hun gemeenschap tegen aanvallen van andere stammen en voerden ook oorlogen met andere stammen om verschillende redenen (belangen). Het proces om een regering voor het totaal Afghaans grondgebied in te stellen werd geteisterd door burgeroorlogen en staatsgrepen van de machtige strijdheren die hun belangen in gevaar zagen komen. In april 1979 riep de toen wankelende zittende regering de hulp in van de Sovjet Unie om te helpen met orde op zaken stellen in Afghanistan. Dit werd geweigerd door de sovjets, maar toen het steeds slechter ging in Afghanistan greep de Sovjet Unie in december dat jaar toch in. Dit was een doorn in het oog bij de Verenigde Staten die niets moest hebben van de Sovjet Unie. De Amerikaanse president Jimmy Carter lanceerde Operatie Cyclone waarbij militante groepen, de Moedjahedien, werden gefinancierd om in Afghanistan te strijden tegen de Sovjet Unie. Twee van deze groepen waren: Taliban en Al Qaida. Het hypocriete hiervan is dat terwijl de VS in Afghanistan de paramilitaire moslimgroepen steunden zij tegelijkertijd in Iran juist hen aan het bestrijden was. Operatie Cyclone begon in 1980 met een financiering van USD 30 miljoen per jaar en tegen 1987 spekten de Amerikaanse belastingbetalers deze operatie met USD 630 miljoen per jaar. In totaal heeft de VS ongeveer USD 4 miljard gepompt in het pimpen van de Taliban en Al Qaida. Osama bin Laden, de trekker van Al Qaida was in de ogen van de VS, en de totale westerse wereld, een held voor het afslaan van de Russische troepen die in principe erbij werden gehaald om rust en vrede te herstellen in Afghanistan. Dit artikel van 1993 in de Britse krant The Independent is het bewijs:

 

Na het vertrek van de Sovjet Unie uit Afghanistan hadden de Taliban en Al Qaida vrij spel. Er werd op grote schaal papaver geteeld voor de productie van heroïne. De twee groepen zetten toen de gang in om hun land tot een radicale moslimstaat te transformeren. Om alle neuzen dezelfde kant op te laten wijzen in een land vol met machtige krijgsheren moest er een schrikbewind worden gevoerd. Elke vorm van oppositie werd direct de kop ingedrukt om momentum te voorkomen en af te breken. De westerse ogen waren echter gericht op de grote olievoorraden in het land maar daar waren de Taliban en Al Qaida niet van gediend. Al gauw hadden zij door dat de oprukkende westerse druk en invloeden een gevaar vormden voor hun ambitieuze moslimstaat. De relatie tussen Washington en de Taliban/Al Qaida vertroebelde en werd in de naam van de vrede, mensenrechtenschendingen en antidrugsbeleid de aanval door de VS geopend op de Taliban en Al Qaida. Als represaille voor de reeks bombardementen die Washington uitvoerde in Afghanistan voerde Al Qaida, de militante werkarm van de Taliban, ook aanvallen uit op Amerikaanse doelen. Die aanvallen kregen van de Amerikanen de naam “terrorisme”. De VS wist bondgenoten met zich mee te krijgen in de oorlog… tegen terrorisme. Al Qaida voelde zich geroepen om ook deze landen tot vijanden te verklaren. Toen kwam 11 september 2001 toen het Al Qaida lukte enkele gecoördineerde aanslagen te plegen in de VS waarbij de World Trade Centre in New York, het boegbeeld van de Amerikaanse handelsheerschappij in de wereld, met de grond werd gelijk gemaakt. De boze VS viel met zwaar geschut Afghanistan binnen op zoek naar Osama bin Laden. Hij werd niet in Afghanistan gevonden, maar de talibanregering werd afgezet. Er werd een overgangsregering onder Hamid Karzai aangewezen om het land te besturen; een marionet van de VS. Nadat jarenlang tevergeefs naar Bin Laden is gezocht, werd hij op 2 mei 2011 in de Pakistaanse stad Abbottabad door Amerikaanse elitetroepen gedood. In de geschiedenis van de mensheid is er nog nooit zoveel geld gespendeerd om 1 persoon uit te schakelen. In tien jaren heeft de VS ongeveer USD 400 miljard uitgegeven om bin Laden, die door hen is gecreëerd in 1979, een kopje kleiner te maken.

Met het wegvallen van de Taliban en Al Qaida zagen de krijgsheren, die daarvoor in toom werden gehouden door het schrikbewind van de Taliban, hun kans schoon om weer onheil, verderf en chaos te creëren in Afghanistan omwille van macht, rijkdom en invloed…en als het even kon in de naam van de islam. De zwaar verminkte Taliban probeert sindsdien weer aan de macht te komen, maar dat verloopt moeizaam in het veld van strijdheren die zich jarenlang goed hebben kunnen voorbereiden op dit moment en zich bundelden onder de naam Noordelijke Alliantie die door de VS werd gesteund. De VS steunt nu dus de andere krijgsheren om hun gewezen bondgenoten bin Laden uit te schakelen.

Echter was de VS niet in staat om deze groepen in bedwang te houden.

Deze regionale bestuurders stellen zich op als onafhankelijke krijgsheren. Zij trekken zich weinig aan van het centrale gezag dat ook door de Amerikanen in het zadel wordt gehouden; zie daar de zoveelste paradox. De ‘gouverneurs’ verrijken zichzelf, strijden met elkaar en onderdrukken de bevolking, terwijl de centrale regering vrijwel bankroet is. Afghanistan is verworden tot een broko pranasi.

 

Irak:

Op het wereldfront is er geen beter voorbeeld van ophitserij en Mamjo Mofo dan de rol van de VS in de relatie tussen Irak en Iran. Van dit lagi mati gedrag is Irak intussen het slachtoffer geworden en is de gang ingezet om ook Iran te verorberen. Hen eerst tegen elkaar opzetten en daarna apart uitschakelen: verdeel- en heerspolitiek.

In 1958 werd middels een staatsgreep het Iraakse koninkrijk, dat een schoothondje van Engeland was, omvergeworpen. De VS had daarbij een dikke vinger in de pap. Vermeldenswaard is dat de VS reeds een solide bondgenoot was van Engeland. Dit scenario zal je niet terugvinden in de geschiedenisboeken omdat de documenten goed bewaakt worden in het Pentagon. In vrijgegeven documenten van het Amerikaans Senaat waar dit onderwerp achter gesloten deuren werd besproken kun je toch het een en ander vinden. Ook dankzij wat speurwerk van de gepassioneerde journalist David Wise die beschouwd mag worden als een autoriteiten als het gaat om de Amerikaanse inlichtingen diensten:

De coup werd gepleegd door een generaal genaamd abd al-Karim Qasim. Door hem te ondersteunen hoopte de VS dat Irak zich zou openstellen als Amerikaanse buitenpost in het Midden-Oosten in de strijd tegen de Sovjet Unie. Na zich even netjes te hebben gedragen verbrak de sadistische Qasim de banden met de VS en hing nu juist richting de sovjets. Dus tijd om weer een vies spelletje te spelen…

Wat de Amerikaanse overheid ook niet zal bevestigen, maar wel door Amerikaanse topdiplomaten is dat in 1959 een groep huurlingen bij elkaar is gebracht bestaande uit zes personen. Hun doel was om Qasim te liquideren, maar dit mislukte. Een van de zes huurlingen was de 22-jarige Saddam Hoessein.  Zoals een Amerikaanse diplomaat het zegt: “Saddam was zenuwachtig en schoot te vroeg op de auto van Qasim. Hij raakte de chauffeur, maar Qasim bleef ongedeerd.”

Saddam vluchtte naar Egypte dankzij de hulp van de CIA die hem hielp om over de grenzen van onder andere Syrië te gaan. Hij had Amerikaanse lijfwachten en werd als een lord behandeld. Waarom? Hij had nauw banden met de machtige Ba’ath-partij van Irak. Intussen werd in Washington achter gesloten deuren het draaiboek gemaakt hoe Saddam, dankzij zijn politieke banden in Irak, als wapen ingezet kan worden om Qasim uit te schakelen en weer greep te hebben op het strategisch land waar de Sovjet Unie en het communisme zich goed hadden gesteld

In Egypte genoot Saddam een rechtenstudie. De westerse media zal hem alleen omschrijven als een ordinaire, onderontwikkelde en barbaarse moordenaar wat misschien ook niet misplaatst zou zijn. Men zal echter weinig tot geen aandacht besteden aan het feit dat Saddam ook een volwaardig opgeleide jurist was en goed op de hoogte van het internationaal recht. United Press International publiceerde in 2003 een artikel van de journalist Richard Sale die met een reeks sleutelfiguren op diplomatieke posten van de VS had gesproken:

In 1961 werd John F Kennedy, het voorbeeldfiguur van Barack Obama, president van de VS. Wat Obama nooit zal zeggen is dat zijn held in 1963 toestemming gaf aan de CIA om Saddam te bewapenen en grote sommen geld te geven om een coup vanuit Egypte te plegen in Irak. Deze keer zou het wel lukken om Qasim te vermoorden en het communisme met wortel en tak uit te roeien. Het was een bloedige strijd waarbij mensen zonder enige vorm van proces werden geëxecuteerd. Er kwam een zuivering in de Ba’ath-partij. Jim Critchfield, de toenmalige CIA-topman voor het Midden-Oosten omschreef de liquidatie van Qasim en duizenden communisten in Irak als: “A great victory!”

Saddam werd de baas in Irak en mocht alles doen wat hij wilde. Er was toegang tot de olievelden en de inkomsten daarvan mocht Saddam naar eigen inziens besteden. De relatie tussen de VS en Irak bereikte het niveau van broederschap die vergeleken kan worden als twee vertrouwelingen die uit een bord konden eten.  Irak was binnen.

De Amerikanen staarden zich blind op de olievelden en bestrijding van het communisme zonder rekening te houden met de maatschappelijke realiteit in Irak. Net als in Afghanistan had ook Irak een geschiedenis van krijgsheren die constant overhoop met elkaar lagen. Qasim had greep op deze groepen en de enige manier om dit te kunnen doen was om de baas boven baas te zijn. Daar was Saddam zich van bewust en stelde zich dus op als een grotere baas boven baas om ook de volgelingen van het kartel Qasim in toom te kunnen houden.

Voor nu was Saddam een goede houvast in het Midden-Oosten en een strategische wapen om het volgend doel uit te schakelen: Iran…het buurland van Irak. Ook daar zijn de sociale verhoudingen vergelijkbaar met Irak en Afghanistan. Maar ach… dat was ondergeschikt aan het Amerikaans belang. De VS maakte er niet eens een geheim van dat zij Saddam als wapen inzette tegen Iran waar het volk besloot om de olie-industrie uit Britse handen te halen en  het communisme een beetje invloed kreeg. De VS voelde zich dus geroepen om Engeland te helpen na hen eerder middels een geheime operatie schaakmat te hebben gezet in Irak. Het volgend gedeelte heb ik letterlijk van Wikipedia gehaald om aan te geven hoe openlijk het westen was over hun honger naar de Iraanse olievelden waarbij Saddam als chef-kok werd aangewezen. De hypocriete opstelling en verborgen agenda kun je op afstand ruiken:

Het olierijke Koeweit, dat grenst aan Irak en indirect aan Iran, stelde zich in het begin neutraal op en probeerde dikwijls te bemiddelen tijdens de Irak-Iranoorlog. Als zij maar voldoende wisten dat Saddam onder druk stond van de VS die hem er steeds aan herinnerde dat: “Wij hebben je gemaakt, wij kunnen je weer breken.”

Uiteindelijk koos Koeweit de kant van Irak en waren zij bondgenoten (van de VS) in de strijd tegen Iran. Het was een dure oorlog die zwaar drukte op Irak. Het rijke Koeweit schoot Irak in totaal USD 14 miljard voor om door te kunnen strijden. Blijf vasthouden wat de wortel van deze oorlog is: het nationaliseren van de olievelden in Iran ten koste van Engeland. Omdat de VS een strategische partner had net naast Irak, Saddam, werd Amerikaanse hulp ingeroepen. Wat de afspraken zijn die de VS en Engeland hadden gemaakt bij eventueel succes weet ik niet. Maar de VS had ook haar zinnen gezet op Iran om diverse redenen zoals ik die eerder aanhaalde. Opmerkelijk is dat het intussen voormalig Sovjet Unie zich in de strijd voegde en wel aan de kant van de VS. Dit stellen officiële bronnen, maar ik heb daar mijn bedenkingen over. Ik denk dat de Russen een dubieuze rol speelden in dit geval door beide partijen te ondersteunen. We gaan verder…

Het rijke Koeweit kwam dus over de brug met in totaal USD 14 miljard aan voorschotten in de strijd tegen Iran. Het is duidelijk dat de oorlog niet het gewenste resultaat heeft opgeleverd vanwege druk van de internationale gemeenschap. Er gingen teveel burgers dood in Iran. De VS en Engeland waren teleurgesteld in Saddam. Iran, die vrijwel in haar eentje (en de Sovjet Unie?) de wereldmachten wist te bedwingen, beschouwde dit als een grote overwinning. De VS zag nu in Koeweit een betere vriend dan in Saddam en zijn Irak.

De Iraakse economie was zwaar getroffen door de oorlog die duurde van 1980 tot en met 1988 en het land had een buitenlandse schuld van ruim USD 70 miljard opgebouwd. Aan Koeweit werd gevraagd om de schuld van USD 14 miljard kwijt te schelden maar daar wilde het buurland niets van weten. Een poging om de wereldproductie van olie te verlagen zodat de prijs kon stijgen en Irak wat extra inkomsten kon genereren om haar schulden te betalen werd binnen de OPEC getorpedeerd door Koeweit. Saddam werd een wanhopige man en voelde zich verraden door zijn bondgenoot. Wat van het verhaal waar is weet ik niet, maar In 1990 beschuldigde Saddam Koeweit ervan Iraakse olie te stelen door slant drilling. Dit is het boren in verticale richting:

In de steek gelaten door de VS en verraden door al zijn bondgenoten nam Saddam de stap die het begin van zijn ondergang betekende: de invasie van Koeweit, de nieuwe trouwe bondgenoot van de VS.

Op 2 augustus 1990 om precies te zijn 2 uur ‘s morgens verbrak die relatie tussen Saddam en de VS nadat de intussen machtige dictator met 100.000 troepen en 300 tanks de grens overstak naar Koeweit. De westerse media werd ingezet om het historisch voortraject zoals ik dat hierboven opschreef te verzwijgen en de nadruk te leggen op de kernbegrippen: boef, moordenaar, dictator, machtsdronken en tiran. Dankzij onder andere de toonaangevende nieuwszender CNN lukte het de VS om de totale wereldgemeenschap tegen Saddam te krijgen (manipuleren) middels haar geheim wapen: media. Deskundigen met dure titels en functies voor en achter hun naam werden erbij gehaald om op televisie analyses te geven  die totaal op niets sloegen. Misschien bewust om de oorlog goed te praten, of misschien onbewust omdat zij geen kaas van de materie hadden gegeten.

Saddam werd verslagen en zijn land viel nog verder terug in de financieel-economische malaise. Vreemd is dat de lijn niet door werd getrokken om hem in zijn eigen land af te zetten. Waarom? Is het zijn beloning voor steun die hij de VS de jaren daarvoor gaf om het communisme uit te roeien in Irak? “Oke goed, neem je beloning, ik zet je wel anders betaald!”

Alles ging zijn gangetje tot de aanslagen van 11 september 2001 op het Amerikaans grondgebied die gecoördineerd werden door de Taliban en Al Qaida. Dit verhaal heb ik eerder uitgeplozen. Uit het niets wordt door het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken de wereld in gespoten dat Irak daar een handje in heeft. Waarom zouden de Amerikanen dat denken? Toen werd daar een schepje bovenop gedaan door te stellen dat Saddam massavernietigingswapens heeft waaronder biologische bommen. In 2002 bakte de toen zittende Amerikaanse president George Bush junior het helemaal bruin door met het begrip “As van het kwaad” te komen. Tot de “As van het kwaad” werden gerekend: Irak, Iran en Noord-Korea. Later werden Cuba, Libië en Syrië toegevoegd tot deze lijst. De wereld had toen nog niet direct door dat de VS met het institutionaliseren van “As van het kwaad” in principe de oorlog verklaarde tegen deze landen als vergelding voor de aanslagen van 11 september 2001.

Nog nooit eerder is het een land gelukt om zo een destructieve aanval op de VS te plegen, maar een fundamentalistische groep streek wel met de “eer”. De VS is al meer dan 100 jaren constant in oorlog met andere landen, maar voeren de strijd nooit op hun eigen grondgebied. De Amerikaan had een zorgeloos leven en had weinig besef van de destructie die zijn regering aanrichtte in andere landen met steun van de media om deze zaken voor hem te verzwijgen. Dankzij de opkomst van het internet en de sociale media is de Amerikaan kritischer geworden naar zijn regering. In 2002 werd dus op een sluipende manier de oorlog verklaard aan: Irak, Iran, Noord-Korea, Libië, Syrië en Cuba. Terug naar Saddam…

Uit het niets wordt door het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken de wereld in gespoten dat Irak een handje had in de aanslagen van 11 september 2001. Toen werd gesteld dat hij massavernietigingswapens had waaronder biologische bommen. Natuurlijk kan de VS de stellingen onderbouwen dat Saddam terroristen opleidt en massavernietigswapens heeft want zij hebben hem toch opgeleid tot terrorist en geholpen om andere terroristen op te leiden om het communistisch bewind in Irak omver te werpen? Zij weten toch ook dat hij biologische wapens gebruikte in de oorlog tegen Iran die door hen gesteund werd? Ze wisten precies wat Saddam in huis had en wat hij niet had omdat ze samen uit een bord met hem hebben zitten eten waarbij zij als kameraden elkaars geheimen deelden….of misschien had hij die wapens niet meer…

In maart 2003 viel een coalitie van landen onder leiding van de VS Irak binnen om Hoessein af te zetten. Zijn Ba’ath-partij werd ontbonden en het land stapte over op een parlementair democratisch systeem. Hoessein werd gevangen genomen op 13 december 2003 en berecht onder de Iraakse interim-regering die door de VS in het zadel is geholpen. Op 5 november 2006 werd hij in verband met de moord op 148 Iraakse sjiieten in 1982 veroordeeld tot de dood door ophanging. Het vonnis werd voltrokken op 30 december 2006. Dus voor moorden begaan in 1982. 1982…Ik dacht dat hij in 1982 een bondgenoot was van de VS in oorlog tegen Iran. Maar… nu praten we over iets heel anders. De inval had toch te maken met het opleiden van terroristen en de productie van gevaarlijke wapens? De terroristen werden nooit gevonden en met zoekt sinds 2006 naar de gevaarlijke wapens. Die kunnen de amerikanen nog steeds niet vinden, maar reppen er geen woord over.

De krijgsheren die tientallen jaren aan handen en voeten gebonden waren vanwege het schrikbewind van Saddam, de krijgsheren die steun aan de VS gaven om hem uit te schakelen, hebben weer vrij spel in Irak en leven zich uit in een mengelmoes van bandeloosheid en anarchie. Net als Afghanistan is ook Irak verworden tot een broko pranasi.

 

Libië:

Nu zou ik het verhaal over Libië moeten vertellen, maar dan zou ik in principe gewoon delen van de situatie in Afghanistan en Irak moeten copy-pasten. Ik zou dus vooral de nadruk moeten leggen op het feit dat ook in Libië de krijgsheren in toom werden gehouden door Moammar al-Qadhafi (Muammar Gaddafi) die op 1 september 1969 aan de macht kwam door een staatsgreep te plegen. Zijn ideologie was wel een zeer aparte; Het Islamitische Socialisme. Dit is een combinatie van islamisme en populistisch socialisme. Bovendien streefde Qadhafi  naar een socialistische samenleving waarin iedereen gelijk is en waar de staat het economisch leven controleert. In een land met supergangsters als krijgsheren die met vlag en wimpel uitstaken boven die van Irak en Afghanistan had Qadhafi geen keus dan zich als wakaman van een ongekende orde op te stellen. Moorden, liquidaties en executies vond hij noodzakelijk om greep op zijn land te houden en bandeloosheid en anarchie de kop in te drukken. Hij ontwikkelde inderdaad kernwapens, maar gaf ook gehoor aan de oproep van de internationale gemeenschap om daarmee op te houden. Maar wat leverde zijn filosofie zijn volk op naast het schrikbewind en vrees die hij hen inboezemde? Ik had hierover reeds het een en ander geschreven op mijn Facebook-pagina, maar ik zal het voor de volledigheid herhalen:

– De gezondheidszorg was gratis.
– Onderwijs was gratis.
– Elektriciteitsrekeningen bestonden niet, stroom was gratis.
– Daklozen waren er niet, het hebben van een huis was in Libië één van de mensenrechten voor elke burger.
– Alle pasgetrouwde stelletjes ontvingen €30.000 van de overheid om hun eerste appartement te kopen en het makkelijk te maken een gezin te stichten.
– Qadhafi heeft het grootste irrigatie-project ooit uitgevoerd, genaamd ‘The Great Manmade River Project’, om water voor iedereen toegankelijk te maken in het woestijnland.
– Een klein percentage van de olie-opbrengsten van het land werd direct op de rekeningen van de bevolking gestort.
– Libië had haar eigen staatsbank die leningen verstrekte aan de burgers tegen nul procent rente.
– Alle moeders met een pasgeboren baby kregen $5000 én een uitkering.
– Voor Inwoners die geen geschikte studie of medische zorg in Libië konden vinden, betaalde de overheid niet alleen de reis naar het buitenland, maar kregen ook $2,300 per maand voor accommodatie en vervoerskosten

Dankzij de vrijgegeven e-mails van Hillary Clinton komt er steeds meer bewijs boven tafel over de duistere praktijken van de NAVO.
In één van de 3000 e-mails wordt opnieuw bevestigd dat de NAVO in 2011 Libië binnen is gevallen omdat ze de plannen van Qadhafi vreesden: Hij stond op het punt om in plaats van waardeloze stukjes papier zoals de Dollar een nieuwe valuta te introduceren in Libië: de Gouden Dinar die zou bestaan uit gouden munten en staafjes die de positie van de Dollar flink zou kunnen verzwakken. Ook wilde Qadhafi in plaats van Dollars voortaan goud vragen voor de Libische olie. Libië had op het moment dat Qadhafi het plan introduceerde zo’n 144.000 kilo goud op voorraad (waarde: €4,8 miljard).

Reden genoeg dus om hem een kopje kleiner te maken.

Libië werd in 2011 binnengevallen. Het regime van Qadhafi werd omver geworpen en hij zelf werd vervolgens vermoord. Het goud- en de olievoorraad van het land is leeggeroofd door de NAVO en het land is in totale chaos achtergelaten.
Voordat de NAVO en de Verenigde Staten in maart 2011 begonnen met het bombarderen van Libië, stond de VN op het punt om Qadhafi eind maart 2011 een prijs uit te reiken voor zijn prestaties op het gebied van mensenrechten.

De krijgsheren in Libië zijn verlost van Qadhafi en zijn niet te stoppen. De wereld weet zich nu geen raad meer met het land en distantieert zich van alle ellende. Libië voldoet niet meer aan de voorwaarden om een staat genoemd te worden. Broko pranasi is ook niet de juiste benaming, maar eerder een compliment in vergelijking met de chaos waarin het land achter is gelaten.

We komen dichter bij huis…

De volgende twee dictators hebben meer overeenkomsten met elkaar dan men zou willen denken. Het gaat om militairen die beiden een staatsgreep hebben gepleegd op het Zuid-Amerikaans continent. Ze hebben geleerd, maar ook afgekeken van elkaar: Hugo Chavez en Desi Bouterse. Chavez keek af van de coup die Desi Bouterse pleegde in 1980 en Bouterse keek af van de socialistische en volksgerichte ideologie van Chavez. De ene was gevangen in een droom van Simon Bolivar en had een karakter waarbij ik me soms afvroeg: “Is deze man wel pluis in zijn hoofd?”. De andere heeft een gesloten karakter en klapt niet gauw uit de schoot waarbij ik mezelf afvroeg: “Wat gaat er allemaal om in deze man zijn hoofd?”. De ene noemde de andere: “grote broer”

De natuur wilde dat beide mannen niet tot een persoon werden gevoegd. De gevolgen daarvan voor het Zuid-Amerikaans continent zouden niet te overzien zijn; misschien in revolutionaire zin, misschien in destructieve zin.

 

Venezuela:

Venezuela, niet zolang terug het rijkste land in Zuid-Amerika per hoofd van de bevolking, heeft een geschiedenis  van…tja… krijgsheren die voor destabilisatie zorgden en steeds een greep naar de macht deden. Invloedrijke militairen, die hokten met de Sovjet Unie, waren hiervoor verantwoordelijk. In 1958 hadden zij een beetje door dat daarmee niemand geholpen is en deden een stap terug. Het contact met het communisme bleef echter wel. De sovjet Unie ging ook banden aan met de rebellengroepen in het land. Toch kon Venezuela eindelijk wat ademen qua politieke stabiliteit. In 1974 trad Carlos Perez aan als president, dankzij ondersteuning van Amerikaanse krachten die zich goed schuil hielden op de achtergrond. Perez mag gerust de vader van de Venezolaanse opleving genoemd worden. Onder zijn leiding ontpopte Venezuela zich als florerend olieproducerend land. De VS was de grootste afnemer van Venezolaanse olie. Ontpopte, maar daar deed hij niet veel mee. Van diversificatie van de economie was er geen sprake en de productie van andere sectoren betekende niets voor het Bruto Binnenlandproduct (BBP). In 1978 importeerde Venezuela ruim 80% van haar voeding. Er werden grote sommen geld gegooid in populistische maatregelen en corruptie vierde hoogtij. Perez zette vrienden en familieleden op hoge posten en de inkomsten uit de oliesector werden slecht gemanaged. Het land bouwde een grote buitenlandse schuld op.

Perez had ook zijn handen vol met het in toom houden van rebellen en andere krijgsheren die hun stem weer lieten horen vanwege de problemen in het land. Een van de militairen was de 23-jarige Hugo Chavez. Die begon op een gegeven moment grote vraagtekens te plaatsen bij het geweld dat door het leger werd toegepast om opstandelingen de kop in te drukken. Ook was de enorme corruptie binnen het leger niet vreemd voor zijn gezichtsveld. Chavez stond voor een dilemma. Hij wist dat het geweld nodig was om de krijgsheren in toom te houden, maar tegelijkertijd was hij ervan overtuigd dat het ook op een andere manier kon. Als 23-jarige militair vormde hij dus samen met andere collega’s een soort beweging binnen het leger onder de naam het Venezolaans Volksbevrijdingsleger. Het waren jonge militairen die een brugfunctie wilden vervullen tussen de strijdende partijen maar hadden vanwege de jeugdigheid en hun lage rangen in het leger geen idee hoe dit aan te pakken.

President Perez ging intussen ongestoord door met zijn tergend financieel beleid. Op diplomatiek gebied maakte hij wel naam voor zichzelf door het imago van Venezuela op te poetsen die tot dusver werd gezien als een verloren staat. Het lukte Perez ook om Venezuela wederom aan te sluiten bij de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS)

Vanwege zijn nationaal wanbeleid verloor hij de verkiezingen van 1978 en liet een land achter waar een grote hypotheek op rustte. De regeringen die daarna aantraden konden onvoldoende doen om de schade te herstellen. Ook die hadden hun handen vol met het neerslaan van boze rebellerende groepen. In 1988 kwam Perez wederom aan de macht en schakelde het Internationaal Monetaire Fonds (IMF) in om het land uit de goot te helpen klauteren. Het IMF stelde zware eisen die resulteerde in impopulaire maatregelen voor de samenleving. Er braken massaprotesten en gewelddadigheden uit. Ruim 3000 mensen vonden de dood en Perez was genoodzaakt de noodtoestand af te kondigen.

De maat was vol voor de jonge militair die intussen was opgeklommen naar de rang van Luitenant-kolonel. Hij had het commando over duizenden troepen en zijn geheime beweging binnen het leger, nu bekend als MBR-200 was volwassen en had een duidelijke ideologische stootrichting.

Hugo Chavez pleegde op 4 februari 1992 een staatsgreep met rugdekking van Rusland, het voormalig Sovjet Unie,  via haar ‘satellietstaat Cuba waar Fidel Castro de scepter zwaaide. In het geheim had Chavez ook contact met de rebellengroepen die reeds tientallen jaren banden hadden met Cuba en de Sovjet Unie. Chavez kreeg het vertrouwen van de krijgsheren en die hielpen met de staatsgreep. De Februari-coup mislukte en Chavez werd opgepakt en opgesloten. Hij mocht van Perez wil op de nationale televisie verschijnen waarbij hij de krijgsheren opriep om alle aanvallen te staken. Alle schijnwerpers waren direct gericht op Venezuela en… Chavez was de ster. Maar dit was slechts het begin.

De MBR-200 beweging binnen het leger, loyaal aan Chavez, liet de gevangenneming van hun leider niet over zich heenkomen. Op 27 november 1992 werd er door hen een tweede coup gepleegd. Dit ging gepaard met veel machtsvertoon en bloedvergieten. Perez werd afgezet en berecht voor grootschalige corruptie.

Voor Venezuela volgde weer een periode van destabilisatie waarbij tussen 1993 en 1998 er liefs drie presidenten werden verwisseld. De krijgsheren en rebellengroepen dreigden de zaak over te nemen. Chavez richtte in 1997 zijn eigen politieke partij op en won het jaar daarop de presidentsverkiezingen. Hij werd in 1999 geïnstalleerd als president van Venezuela. Alleen hij kon rust brengen in het land omdat hij zowel met de linkse, de rechtse als neutrale groepen in het land een goede band had. Door allen te faciliteren lukte het hem om voor even orde op zaken te stellen. Chavez plaatse verschillende linkse bondgenoten op sleutelposities; hij gaf bijvoorbeeld Jesús Urdaneta, een van de oprichters van de MBR, de verantwoordelijkheid over de geheime politie en benoemde een van de leiders van de staatsgreep van 1992, Hernán Grüber Órdeman, tot gouverneur van het Federale District van Caracas. Hij benoemde tevens enkele conservatieve, en gematigde figuren in regeringsposities, en hij maakte de zakenman Roberto Mandini president van de staatsoliemaatschappij, Petroleos de Venezuela.

Olie was toen goed voor 85,3% van de export van het land, en domineerde aldus de Venezolaanse economie. De vorige regeringen hadden geprobeerd om deze industrie te privatiseren, zodat Amerikaanse bedrijven een aanzienlijke mate van controle over de olie zouden hebben, maar de regering Chávez wilde deze buitenlandse controle over de natuurlijke hulpbronnen van het land tegenhouden, door de nationalisatie van een groot deel van het staatsgeleide oliebedrijf Petróleos de Venezuela (PDVSA). In 2001 introduceerde Chavez een nieuwe koolwaterstoffenwet waardoor de regering meer controle kreeg over de olie-industrie: hiertoe werden de belastingen op royalty’s van de oliemaatschappijen verhoogd. Dit alles werkte als een rode lap op de VS.

Chavez was radicaal in zijn beleid waarbij er een grootschalige zuivering plaatsvond in alle bestuursorganen van een land waar corruptie schering en inslag was op alle niveaus. De Venezolaanse gemeenschap die een cultuur had van corruptie was nog niet helemaal ready voor deze ingrijpende veranderingen omdat ook zij daar slachtoffer van zou worden. Sommige bondgenoten keerden zich tegen hem en waren niet content met zijn radicale stappen omdat ook zij middels corruptie en zakendeals met de VS hongerig hunkerden naar welvaart en rijkdom; iets waar Chavez juist korte metten mee wilde maken. Desondanks hielden zij het gevecht binnen de politieke arena en de achterkamers. (“De NDP is under attack!”)

Wat nu volgt is heel belangrijk:

Op 11 april 2002 vonden in Caracas massale protesten plaats tegen de Bolivariaanse regering, waarin wapens werden afgevuurd, en geweldadigheden volgden waarbij zowel pro- als anti-Chávez demonstranten gewond raakten. De politie en het leger waren er bij betrokken. Twintig mensen werden gedood en meer dan 110 raakten gewond. Een groep van hooggeplaatste anti-Chávez militaire officieren, waarschijnlijk gesteund door het bedrijfsleven, media en bepaalde politieke partijen, waren van plan om een staatsgreep tegen Chávez te plegen en gebruikten de burgerlijke onrust als een kans. Nadat de anti-Chávez militairen een sterke positie hadden verworven, besloot Chávez om af te treden.

Hij nam het juiste besluit in belang van land en volk, maar ook voor zichzelf. Hij wist hoe dit verhaal zou eindigen op basis van zijn eigen ervaringen als couppleger. Dit noemt men karma. Chavez ging de strijd aan tegen karma en overwon die ook… door af te treden.

Door de militaire top, voorheen zijn bondgenoten, werd hij gevraagd om het land te verlaten maar wilde daar niets van weten. Ook weigerde hij formeel afstand te doen van het presidentschap. Hij zag de actie van de legertop dus als een coup, en terecht ook. Dit bovenstaand gedeelte moet je goed vasthouden, en misschien opnieuw lezen.

De rijke zakenman Pedro Carmona, die vrienden heeft in de top van het Amerikaans bedrijfsleven verklaarde zichzelf tot president van een interim-regering. Carmona benoemde een kleine bestuurscommissie om het land te besturen en draaide enkele anticorruptiemaatregelen van Chavez terug.

Daarna kwamen de andere groep demonstranten in beweging en ontstond er een chaotische situatie. De mensen loyaal aan Chavez, de Boutisten…ik bedoel de Chavezten gingen de straat op. Carmona hoefde niet te rekenen op zijn demonstranten omdat die geen zin hadden om hem in bescherming te nemen. Voor hen was belangrijk dat hun (Amerikaanse ) belangen veilig gesteld waren nu Chavez weg was. Overigens waren zij geen partij voor de Boutisten, ik bedoel Chavezten, die praktisch paars bloed… ik bedoel rood bloed hebben stromen door hun lichaam. De valse president Carmona werd ten val gebracht en Chavez had op 14 april weer de macht in Venezuela. Dit allemaal voltrok zich in minder dan een week:

11 april: massaprotesten tegen Chavez, Chavez wordt afgezet, Carmona verklaart zich tot president.

12 april: massaprotesten tegen Carmona

13 april: Carmona wordt afgezet, tevens mijn verjaardag

14 april: Chavez weer aan de macht.

Chavez zou tot zijn dood op 5 maart 2013 aan de macht blijven. Hij werd slechts 58 jaar. Hij overwon vele zichtbare en onzichtbare aanslagen en aanvallen die voor een goed deel gestuwd werden door de westerse belangen van onder andere de VS. Uiteindelijk zorgde zijn eigen lichaam voor zijn ondergang. Voordat hij onder het mes ging om zich te bevrijden van kanker legde hij in bijzijn van zijn belangrijkste vertrouwelingen de volgde verklaring af: (klik hier of op de foto voor het filmpje)

Chavez had ergens in zijn achterhoofd dus door dat er een grote kans was dat hij deze operatie niet zou overleven en vroeg de Venezolaanse gemeenschap om vertrouwen te stellen in zijn tweede man: Nicolas Maduro. Daar had niet iedereen zin in. Zij stonden achter Chavez en niet achter zijn politieke partij of zijn aangewezen opvolger.

Na de dood van Chavez werd Maduro waarnemend president van Venezuela. De regeringsmeerderheid drukte dit door in strijd met de grondwet, die de waarneming had voorbehouden aan de voorzitter van het parlement. Om die reden boycotte de oppositie op  9 maart 2013 de beëdiging, die plaatsvond in een militaire kazerne bij het lichaam van de opgebaarde Chavez.

Een maand na de dood van Chávez behaalde Maduro tijdens de presidentsverkiezingen 50,66% van de stemmen. De kandidaat van de oppositie, de 40-jarige Henrique Capriles Radonski, behaalde 49,07% van de stemmen. Een zeer zwakke meerderheid voor Maduro dus. De krijgsheren en gangsters in het land zagen Maduro niet zitten als vervanger van Chavez. In hun ogen was Maduro niets meer dan een buschauffeur die met slijmballerij dichtbij Chavez kon komen. De krijgsheren en Chavez hebben samen als broeders gestreden voor de revolutie in Venezuela waarbij lief en leed werd gedeeld. Maduro is naar hun inziens een “pas komen kijken”. Chaos was een kwestie van tijd. De Venezolaanse journalist Adriana Fernández omschreef het als volg:

 Onderling vechten de lokale krijgsheren met elkaar om controle te krijgen over verschillende delen in het land terwijl politieke tegenstanders op Maduro timmeren. Van buitenaf zijn het de westerse belangen die beuken op het beleid van Maduro. Door de parlementaire verkiezingen van december 2015 heeft de oppositie twee derde van de zetels in het parlement bemachtigd. Misschien wil Maduro inderdaad de eer aan zichzelf houden, wat ik persoonlijk denk. Hij weet dat hij niet uitgeknipt is voor deze strijd. Echter wil hij zijn beloften aan Chavez naleven door te voorkomen dat het land weer onder druk van westerse invloeden, die jagen op de Venezolaanse olievelden, uit elkaar valt doordat de verschillende groepen tegenover elkaar staan. Maduro mist echter de charisma en overtuigingskracht van Chavez. Hij weet dat hij sturing geeft aan een zinkend schip maar voor hem is nu prioriteit dat hij de beloften gedaan aan een stervende Chavez  naleeft…. wat hem tot dusver niet lukt.

 

Suriname:

Dit gedeelte van de moderne geschiedenis zal door de persoon die van mij overneemt geschreven worden. Dit proces is nu gaande en wij als Suriname staan op een belangrijk kruispunt. Aan de hand van de informatie, en feiten, die ik in dit artikel heb gepresenteerd kunnen wij als Suriname zelf bepalen welk kant wij op willen. Het kan links, recht of radicaal tot extremistisch. Feit is dat neutraal en stilstaan op dit moment geen optie is. De knoop moet doorgehakt worden. Gelukkig voor ons kunnen wij, aan de hand van de gepresenteerde informatie, precies weten wat de uitkomst zal zijn van de richting die wij opgaan. De moderne geschiedenis heeft ons een blik in de toekomst gegeven.

Sombra, de dichter en persoonlijke vriend van Desi Bouterse, heeft enkele dagen terug een opmerkelijke uitspraak gedaan in het Bouterse gezinde praatprogramma Bakanatori. Hij ging in op de reden van zijn enkele uren durende hongerstaking. Al met al kunnen wij dit classificeren als een politieke statement die hij wilde met de nodige show er omheen. Wat een kern van waarheid heeft is echter wel het volgende:

(klik hier voor het interview)

Hetgeen Sombra aantikte is de rode draad van dit artikel. Daar zal je alleen wat inzicht van kunnen hebben als je een beetje weet wat er in de wereld gebeurt en hoe machtsverhoudingen in elkaar zitten. Ik vind het jammer dat mijn vriend Limbo niet heeft ingespeeld op de laatste uitspraak van Sombra waar hij zegt dat Libië 4 regeringen heeft maar verder ging met een andere vraag.  Van belang is ook de aanhef van het geluidsfragment. Het zijn allemaal hintjes die gegeven worden.

Hintjes die sinds de behandeling van de gewijzigde Amnestiewet in 2012 werden gegeven door diverse toppers van de NDP. Uit strategische overwegingen kunnen zij de ware bedoeling niet open en bloot op tafel leggen. Politiek zou het ook niet correct zijn. Bij hen is de hoop dat de Surinaamse samenleving de hints zou opvangen en verder goed analyseren, maar dat is uitgebleven. Ik zal dan maar een knuppel in het hoenderhok gooien en mezelf tegen wil en dank opwerpen als de boodschapper van het slechte nieuws:

Meevallende factoren hebben ervoor gezorgd dat de persoon Bouterse is uitgegroeid tot een Surinaams fenomeen. Hij pleegde lang voor Chavez een staatsgreep in Suriname. De eer viel hem te beurt in 1980. Als hij het niet deed zou de coup toch komen vanuit een andere groep militairen en wel hooggeplaatste officieren. Het draaiboek lag lang voor 1980 klaar in de kluis van Den Haag en droeg de naam: Operatie Zwarte Tulp. Nog voor Suriname Onafhankelijk werd in 1975 was Operatie Zwarte Tulp een stok achter de deur in geval er in Suriname activiteiten plaatsvonden die niet in het belang van Nederland waren.

Nederland was niet blij met de richting die Suriname opging na de Onafhankelijkheid. Wanbeleid, corruptie en vriendjespolitiek waren schering in inslag. Voldoende troebel water voor Nederland om weer een greep te kunnen hebben op de florerende bauxietindustrie, goudvoorraden en landbouwgronden.

In ieder geval pleegde dus Bouterse een staatsgreep, maar overhandigde het land niet aan de Nederlandse invloeden zoals verwacht en gehoopt werd. Hij koos in plaats daarvan voor een wat socialistische benadering; een verbasterde vorm van communisme. Dit was een lust voor het oog voor Fidel Castro, maar ook de Sovjet Unie (Rusland) en een doorn in het oog van de VS die allergisch is voor alles dat met communisme te maken heeft.

Toen kwamen de moorden van 1982… daar zal ik op een ander moment op ingaan.

Net zoals de VS dat heeft gedaan in zoveel andere landen, waarop ik uitgebreid ben ingegaan, lag ook het plan klaar voor een inval in Suriname. Net als in Irak, Libië, Afghanistan en andere landen ging het om een zeer smerige concept. Maar je hoeft mij niet te geloven, lees maar het artikel in de New York Times van 1 juni 1983:

klik hier voor een verslag van CNN waarbij mensen in Frans-Guyana worden getraind om een invasie te plegen in Suriname en het militair gezag omver te werpen. Het had een haartje gescheeld of ook Suriname was tot een broko pranasi vervallen.

Er zouden Surinamers met Nederlandse hulp ingezet worden om deze operatie uit te voeren. Dit gevaar bleef nog even hangen. In 1986 brak de Binnenlandse Oorlog uit. Deze burgeroorlog ging tussen het militair bewind van Bouterse en de rebbelengroep Jungle Commando onder leiding van Ronnie Brunswijk. Brunswijk kreeg financiële injecties uit Holland waar Paul Somohardjo een van de contactpersonen was. Nederlandse gelden ten behoeve van Brunswijk stroomden ook binnen via verschillende liefdadigheidsorganisaties en zendelingen in Suriname.

In 1987 werd de democratie in Suriname hersteld middels verkiezingen. De tegenstanders van Bouterse kregen de politieke macht met als president Ramsewak Shankar van de VHP. Dit was het moment voor hen moeten zijn om Bouterse, niet perse betaald te zetten, maar te dwingen met pensioen te gaan of zich terug te trekken uit alles dat met het bestuurlijke te maken heeft . Enkele wetswijzigingen waren nodig in de grondwet. Het bleef uit. Ook bleef Bouterse bevelhebber bij het leger. Dit was een van de eisen die Bouterse stelde  als voorwaarde om verkiezingen te houden.

De verkiezingen van 1987 maakte weer de weg vrij voor de etnische politiekvoering zoals dit aan toeging voor de Onafhankelijkheid. De Javaanse en Hindoestaanse leiders waren niet te vinden voor het breken met Nederland uit vrees dat hun etnische groep onderworpen zou worden door de negers die op dat moment de betere politieke kaarten in handen hadden.

Na 1987 waren deze etnische spanningen weer opgelaaid en sukkelde de Surinaamse economie. President Shankar liep aan de leiband van Den Haag om beschikking te kunnen krijgen over de ontwikkelingsgelden die na 1982 waren bevroren vanwege de decembermoorden.

1n 1990 ging Shankar naar Nederland voor een privéaangelegenheid waaraan hij direct een staatsbezoek koppelde. Bouterse reisde met hem mee en zou van daaruit doorreizen naar enkele andere landen. Naar mijn persoonlijke mening heeft president Shankar daar een handeling verricht, of juist niet verricht die niet past in het kader van het Surinamerschap. Ondanks de interne problemen en onderlinge spanningen laat jij als staatshoofd je bevelhebber niet vallen in een vreemd land. Hier het bericht uit december 1990:

Op de vooravond van het kerstfeest van 1990 pleegde de militaire leiding, die grondwettelijk nog macht had in het land,  een telefoontje naar Shankar met de mededeling dat het goed zou zijn als hij liever niet meer aan het werk verscheen. Dit staat te boek als de kerstcoup of telefooncoup en is het direct gevolg van de schande die Bouterse kreeg op Schiphol dankzij Shankar. Ik sta in dit geval niet achter de benaming “coup”. Ik zie het als een intimidatiepoging van de legerleiding waar Shankar voor is gezwicht; kennelijk vanwege de trauma van de militaire dictatuur die nog vers in het geheugen zat.

Er werd een interim-regering ingesteld die verkiezingen uitschreef in 1991. De etnisch gerichte partijen kwamen weer in het machtscentrum maar in de vorm van een soort bundeling waarbij broederschap werd gepropageerd. Dit was slechts voor het oog want de tegenstellingen in de samenleving waren er nog en men deed er niets aan om die weg te werken. Het werd juist gebruikt als politiek instrument om invloedrijke etnische leiders in het zadel te houden. Bouterse werd als vijand van de samenleving afgeschilderd. Gepleegde ingrepen in de Grondwet maakte het niet aantrekkelijk om weer staatsgrepen te plegen dus moest Bouterse het hebben via de politiek.

Dit gedeelte is heel belangrijk:

Na het herdemocratiseringsproces in 1987 richtten de militairen en hun burgerlijke medestanders de politieke partij NDP op die een aangepast socialistisch-marxistisch ideologie had. Het was volksgericht waarbij nationalisme, sociale gelijkheid en natievorming door bundeling van alle etnische groepen centraal staan. Door de jaren heen is de ideologie wat bijgestuurd, maar de basisuitgangspunten bleven van kracht toten met heden. Bij de verkiezingen van 1987 was duidelijk dat het volk niet stond achter het gevoerd beleid tijdens de dictatoriale periode. De NDP kreeg 3 zetels. Bij de komende verkiezingen in 1991 was ook duidelijk het Kabinet Shankar een zwakke vertoning had die ook tevergeefs worstelde met de financiële puinhopen die de militaire periode heeft achtergelaten. Er werd emotioneel omgesprongen met goede productiegerichte initiatieven uit die periode door die dood te laten bloeden. Er vond dus een soort zuivering plaats van alles dat met Bouterse te maken had. De NDP haalde 12 zetels in 1991. De partij bleef groeien en ging mee met de moderne begrippen van eenheid onder alle bevolkingsgroepen. Interraciale gezinnen zijn sinds 1987 steeds meer de normaalste zaak van de wereld geworden in Suriname en deze mensen en hun kinderen vonden een thuis bij de NDP. Het concept van de oude politieke partijen om Bouterse steeds aan te wijzen als volksvijand maar tegelijkertijd kabinetten te vormen waarvan de indruk ontstond dat elke etnische groep een eigen regering binnen de regering vormde.

De wake-up call kwam in 1996 toen een NDP-geleide regering macht verwierf via de democratische weg. Dit was een overwinning voor Bouterse, maar legde hem tegelijkertijd ook bloot. Het werd duidelijk waarmee de “stille” Bouterse zich allemaal mee bezighield in de privésfeer, maar ook in nationaal belang om zijn persoonlijke en politieke zekerheid veilig te stellen. Het gaat om goede, minder goede tot slechte allianties in binnen- en buitenland. De minder goed en slechte allianties in de persoonlijke sfeer achtervolgen hem tot de dag van vandaag. De goede allianties in de persoonlijke sfeer en het nationaal belang in binnen- en buitenland hebben geholpen om de natievorming in Suriname te verbeteren. Maar het was een dance with de devil waar alleen Bouterse controle op had. In nationaal belang, of misschien moet ik zeggen in politiek belang, heeft hij met de duivel aan tafel moeten zitten om zijn ideologie en die van de NDP te kunnen drukken door het glazen plafond die de oude politiek voor hem had opgeworpen. Een ideologie die in principe de oplossing was voor Surinamers die gevangen waren in hun eigen gedachten vanwege verdeel- en heerpropagandamachines die gevoed werden door etnische brandstof. Wie met de duivel aan tafel zit en afspraken met hem maakt zal vroeg of laat die moeten inlossen en dat was een zware aflossing.

Laat mij direct opmerken dat ik met duivel niet bedoel het lasterend schepsel uit de hemel gesmeten, maar de duivel in figuurlijke zin. Bouterse was geen lieve jongen en de vriendschappen die hij aanging, vaak ook om de sterk verdeelde samenleving te bundelen, waren niet om “U” tegen te zeggen. Maar deden de westerse leiders en andere dictators in de wereld het anders? Het antwoord is: NEE!

De NDP-gestuurde regering kwam voor het eerst dus in 1996 aan de macht maar moest de steun die er vanuit vele kanten werd gegeven om de buit binnen te halen nu inlossen. Binnen het geheel zagen ook opportunisten hun kans schoon om hun slag te slaan. De staat raakte bijna failliet en de NDP werd vroegtijdig, 1999, uit het machtscentrum geknikkerd middels vervroegde verkiezingen.

De oude politiek kwam weer aan de macht en had als hoofdtaak om…nogmaals puin op te ruimen en de staatshuishouding te ordenen. Maar ook bij hen bleven oude gewoontes hangen van etnische politiekvoering en meerdere regeringen binnen een kabinet. Ook corruptie, vriendjespolitiek ontbrak niet. Het lukte aardig om orde op zaken te stellen en dit is ook de reden waarom zij 10 jaren aan de macht bleven. De goed gevestigde NPS-president Ronald Venetiaan bijgestaan door de VHP miste echter het vermogen, of misschien assistentie van bijgekomen opportunisten om dit door te vertalen naar de samenleving. Ook de NPS en de VHP hebben dus om de tafel met de duivel moeten zitten om politieke machtszekerheid binnen te halen. Ook zij werden hiervoor afgestraft. Welke leider heeft niet om de tafel met de duivel gezeten om persoonlijke en staatsbelangen?

In 2010 kwam de genadeslag voor de oude politiek.

De NDP kwam weer aan de macht en bouwde haar greep op het machtscentrum in 2015 uit via de democratische weg. Binnen de sterke oude partijen zijn er tussen 2010 en 2015 hervormingen en verjongingen doorgevoerd terwijl de zwakke oude partijen zijn weggevaagd. Maar met 26 zetels in De Nationale Assemblee heeft Bouterse zijn ongeëvenaarde leiderschap in Suriname vast gemetseld.

Alweer is er onverantwoordelijk omgesprongen met de staatsmiddelen en in 2017 heeft hij te maken met gestructureerde protestacties tegen zich. Zoals de zaken er uit zien zullen die acties intensiveren en verder uitgroeien. Dit jaar wordt Bouterse 71 jaar en heeft de tijd niet met zich mee. Time is running out!

De harde realiteit is dat hij geen zin heeft om na 2020 weer president van Suriname te worden en probeert dus alles wat hij misdaan heeft in de ruimste zin des woords recht te trekken in de komende 3 jaren. Dit probeert hij al sinds 2010, maar werd weer beetgenomen door verkeerde politieke samenwerkingen en de demonen uit het verleden, bij wie de schulden nog niet zijn ingelost, vereisen ook de nodige aandacht. De protestacties tegen hem en het finaal stadium van het 8 decemberstrafproces dat hij in 2012 probeerde te blokkeren middels de wijziging van de Amnestiewet gooien echter roet in het eten.

Zijn politieke partij NDP is meer dan de doorsnee partijen en een beweging waar iedereen een thuis heeft. Iedereen. De goddelijke, de minder goddelijke, de eerlijke, de minder eerlijke, de opportunisten, de gestructureerde, de mensen met het hart op de juiste plek, de mensen met een bedenkelijk karakter Die heb je in alle politieke partijen maar het verschil met de NDP is dat Bouterse hen allemaal bij elkaar weet te houden in een gemeenschappelijke stootrichting. Dan heb je ook de Javanen, de Negers, de Creolen, de Marrons, Indianen, hindoestanen, chinezen, de doglas en de blanken. Die heb je niet in alle politieke partijen in de mate waarop de NDP hen huisvest. Binnen de NDP is Bouterse het bindmiddel voor hen allemaal. Dan heb je de hindoes, de moslims, de christenen, javanisten, de winti-beleiders, rooms-katholieken, Joden, atheïsten, boeddhisten, bonumans, wakamans, osomans, meidmans, homomans, ouderen, jongeren, armen, rijken en wat er allemaal nog in Suriname is neergezet.

Bouterse is het bindmiddel van hen allen binnen de NDP. Het gaat om meer dan slechts de doorsnee politieke partij. Het gaat om een geheel van uiteenlopende netwerken met vertakkingen naar alle lagen binnen de samenleving dat vergelijkbaar is met een boom. De wortel van die boom heet: Desi Bouterse.

Schakel hem uit en alles dondert in elkaar. De spanningen binnen de NDP is op alle niveaus en niet te onderschatten vanwege de grote ontevredenheid over het beleid, maar dat de zaak niet escaleert is dankzij Desi Bouterse. De protestacties die ontketend worden zorgen ook bij de NDP voor wrevel. Dat ook de zaak niet escaleert, waarbij van alles en nog wat aan doordenkende en minder doordenkende mensen uit hun hol kruipen om de boom te beschermen, wordt door Bouterse tegengehouden.

Hij is een man van 71-jarig en weet wat in Pandora’s Box verscholen ligt. Hij is geen Pandora, maar hij heeft haar gecreëerd. Hij gaf haar een doos waarin alle goede en minder goede gaven van de goden in verborgen liggen.

Nogmaals: Door de jaren heen hebben zoveel vertrouwelingen, bondgenoten, en toppers van de NDP hints gegeven aan de samenleving, maar zij konden het niet zo open en bloot uitleggen omdat men misschien niet ready is om het te begrijpen. Maar de hints zijn gegeven dat de NDP de fase van politieke partij is gepasseerd en iets anders is van meer gewicht. Bijna zou je kunnen stellen dat de NDP een soort monarchie is met haar eigen gemeenschap, wetten, regels, gebruiken en ideologie.

Als je denkt dat je ready bent voor een titanenstrijd zorg ervoor dat je goed in je schoenen staat. Niet Bouterse is je vijand, hij beschermt je juist tegen de mensen die je zou moeten vrezen. En als het je lukt hem ten val te brengen is het bindmiddel binnen de NDP weggevallen. Dan is de doos van Pandora geopend…

DAT IS WAT HIJ BEDOELDE MET ANARCHIE EN CHAOS

Over de krijgsheren? Schakel Bouterse politiek uit dan zal je zien wat hij allemaal binnen zijn gelederen in toom weet te houden buiten het gezichtsveld van het publiek middels een interne schrikbewind en het sluiten van compromissen. Hetzelfde geldt voor de etnische en religieuze groepen in het land.

De hints worden reeds jaren aan de gemeenschap gegeven door de NDP-leiding zelf omwille van het algemeen belang. Zwakzinnige geesten kunnen het opvatten als een bedreiging, maar de nuchtere mens neemt aan als een verzoek.

Als men ready is om de doos van Pandora te openen in Suriname wees dan voorbereid op een titanengevecht. Het resultaat hangt af van de kant die wij als Surinamers willen opgaan. Gaan wij links? Gaan wij rechts? Gaan wij radicaal tot extremistisch? In alle gevallen zijn wij gezegend met een blik in de toekomst. De wereld heeft ons die geschonken!

Het natraject zal door de persoon die pen en papier van mij overneemt geschreven worden, want het compleet plaatje zal niet helemaal duidelijk zichtbaar zijn in de eerste jaren. In Venezuela is het totaal beeld ook nog lang niet zichtbaar, want er staat nog veel te gebeuren in dat land.

Bouterse heeft als taak, nee de plicht, om niet dezelfde fouten te maken als leiders van zijn kaliber. Het zal niet jaren na vandaag, en nadat hij er niet meer is, moeten blijken wat de buitenlandse invloeden zijn die een destructief karakter hebben op de ontwikkeling van Suriname toen en nu. Hij maakt daar vaker melding van, maar door niet in details te treden zorgt hij voor ongeloofwaardigheid en onthoudt in principe de Surinaamse samenleving het recht op deze cruciale informatie.

Bouterse kan ook enkele tips van Chavez overnemen door, nog voor de doos van Pandora opengaat, zijn draagvlak te herbevestigen. Deze volksraadpleging hoeft niet perse ten doel te hebben om peilen of hij moet aanblijven of af te treden maar om het traject vanaf dit moment tot en met 2020 samen met andere groeperingen te bepalen. Hij kan dan, zoals gepland, met pensioen gaan en de NDP overtuigen daar vrede mee te hebben. Tot op dat moment is hij dit niet van plan en de NDP staat achter dit besluit. Men mag het ook op steen schrijven dat hij geen vonnis over zich heen zal laten komen in het 8 decemberstrafproces. Dit zal de NDP ervaren als een regelrechte aanslag op de tsaar van de monarchie waar er een gepast antwoord op zal moeten komen. De hints zijn gegeven over alles waar ik het over heb.

Andre Misiekaba over de noodzaak van de Amnestiewet 2012: “Het is niet wenselijk dat de president van dit land straks met een vervelende situatie te maken krijgt. We accepteren niet dat er chaos ontstaat.” 

Eugene van der San over de Amnestiewet 2012: “Los van alle emotionele en politieke verlangens kan de rechter hem als president niet afzetten. Het zal de politiek zijn die een oplossing zal kunnen brengen en daarom heeft de politiek nu middels een Amnestiewet gesproken. Het is en blijft een politiek proces.”

Desi Bouterse over de stopzetting van de vervolging in het 8 decemberstrafproces: “Als we dat niet doen ontstaat er rechtsonzekerheid wat problemen kan opleveren voor de staatsveiligheid. Wij gaan er daarom alles aan doen om er geen chaos van te maken”

Sombra over roep tot vroegtijdig aftreden van Bouterse: “Wie zal de prijs betalen? Zij die na ons komen zullen de prijs betalen. Op gegeven moment zei men dat Saddam weg moest in Irak. Hij ging weg. Is Irak er beter van geworden? Heeft het volk het beter? De mensen hebben Qadhafi weggehaald. Nu heeft Libië vier regeringen”

Jennifer van Dijk-Silos over staatsveiligheid rondom het 8 december strafproces: “Als de situatie zo doorgaat kan het een wortel zijn van een burgeroorlog.  Laten wij realistisch zijn. Ik heb niet voor niemendal verwezen naar de grootste politieke partij. Als er zoveel onrechtvaardigheid is, dat artikel 148 van de grondwet niet toepasselijk is op de voorzitter van een politieke partij, wat denk je dat de achterban van een politieke partij doet op den duur als dat maar voortgaat.”

Sandew Hira: “Alles hangt af van hoe de constitutionele crisis wordt opgelost. Er zijn twee oplossingsmodellen: de weg naar definitieve vrede of de weg naar gewapende escalatie. Meer opties zijn er niet.”

Einde artikel… of is dit slechts het begin?